Zorgverzekering vergelijken 2023

Een vriendin van mij die weduwe is geworden heeft een rechtbijstandverzekering bij DAS. Deze heeft ze nodig voor een discussie met een overlijdensrisicoverzekeraar. Geen contact kan ze krijgen via telefoon of mail. Schandalig dat niemand deze vrouw, die nog aan het rouwen is, contact met haar opneemt. Ze heeft alles via mail doorgestuurd. Op de mail wordt niet gereageerd. DAS moet zich schamen dat ze zo met haar omgaat!

de reisverzekering is prima, zolang je de alarmcentrale niet nodig hebt !!! Voor elke keer dat je contact moet opnemen hang je minimaal 3 kwartier in de wacht 🙁 en dat na een overlijden.

Wat een fantastische reis moest worden eindigde in een nachtmerrie! We reizen graag en veel en liefst met de auto. Na de corona perikelen zou dit onze eerste grote reis zijn. Eerst via Antwerpen, Oostende, Dyon, Valance, en Port Grimaud naar ons geliefde vakantieland Italië Via Levanto, naar Diacceroni in Pescoli waar we een week bleven en daarna naar Noventa di Piave waar wij geboekt hadden bij het Base Hotel. Voorbereiding. Weken hebben we gezocht naar hotelletjes appartementen. Met de ANWB de reis besproken, welke vouchers we nodig hadden, milieuvignetten etc. We zijn al 50 jaar wegenwacht lid van de ANWB en altijd heel goed behandeld. We hadden een reisverzekering bij ABNAMRO en beiden een uitgebreide ziektekostenverzekering. We dachten dat we alles goed geregeld hadden. Niet wetende wat er later gebeurde in Noventa di Piave. Wat gebeurde? Mijn man werd doodziek werd ziek en met spoed opgenomen in het Hospitale ULSS4 Veneto Regional in San Donna di Piave. Uiteindelijk bleek het een levensbedreigende sepsis te zijn, een bacteriële infectie door zijn hele lichaam was gegaan. Wat is er wanneer gebeurt? Op 27 mei 2025 kwamen wij aan in het Base Hotel Noventa di Piave. We hadden een concept bedacht dat als we elke keer 300 tot 350 kilometer rijden naar de volgende bestemming en in de middag aankwamen we ‘s avonds lekker konden gaan eten in de buurt en dan de dag erna lekker de omgeving gingen verkennen en in elk klein plaatsje een paar dagen bleven. Zo ook nu Woensdag 28 mei begon echter de nachtmerrie. Er was een outlet tegenover het hotel en ik wist van de vorige keer dat dat een heel mooie luxe outlet was. Niet dat ik voor een T-shirt 200 euro kan neertellen maar het is leuk om lekker eens te neuzen. We waren er net toen mijn man zei ik ga even naar de wc oké. Toen hij naar buiten kwam zei hij ik moet weer en daarna kon hij de urine niet meer ophouden. Dus gingen we terug naar het hotel. Toen ging het ineens heel snel, we stonden bij de lift en hij kreeg een delirium. Geheel verward en doodziek. Ik heb meteen bij de receptie gevraagd of ze een dokter konden bellen. Die komt niet mevrouw, wel de ambulance. Eerst ontstond nog een discussie of dat wel nodig was. Zelf zit ik In het vak en ik wist dit is foute boel. De ambulance kwam snel en hij werd na onderzoek meteen meegenomen met de ambulance. Ik moest maar een taxi bellen. De mensen van de ambulance waren nors en onvriendelijk. Zij spraken heel slecht Engels. Ik vroeg waar brengt u mijn man naar toe? Geen antwoord. De receptie heeft voor mij een taxi gebeld en de naam van het ziekenhuis gegeven . Maar oké als dat de regels zijn dacht ik. Eenmaal op de eerste hulp aangekomen melde ik me en vroeg of ik naar mijn man mocht. Ik wist, hij is heel ziek en maakte me grote zorgen. Zeker gezien de snelheid waar mee hij zieker en zieker werd. Nee u mag niet door, zijn pasje van de verzekering was verlopen. Dat vond ik vreemd omdat hij altijd alles stipt betaald. Maar ik mocht niet door tot dit opgelost was. Ik mocht niet naar hem toe en ik vroeg wilt u dan zeggen dat ik hier bent ? Eerst geldig verzekeringsbewijs en eerder starten wij niet met een behandeling was het antwoord . Ik belde naar Nederland naar de ziektekostenverzekering. Ze waren heel behulpzaam en stuurden digitaal het geldige verzekeringsbewijs. Toen mocht ik eindelijk naar mijn man, al met al heeft dit 1,5 uur geduurd. Als ze me door hadden gelaten was ik op zijn telefoon gaan kijken en had ik een geldig bewijs gevonden. Ik was bang dat omdat hij zo snel zo ziek werd en zieker en zieker werd, hij er tussen uit zou knijpen. Zij zeiden ook dat zij niet eerder startten met behandeling voordat dit geregeld was. ”Die man kan allang dood zijn eer ik bij hem mag en jullie laten kostbare tijd verloren laten gaan als jullie nu niets doen!’ Kennelijk heeft dat toen wel geholpen. Tip voor reizigers ook in het digitale tijdperk zowel digitaal als de werkelijke pas meenemen, dat voorkomt een hele boel ellende! Er was gelukkig een uroloog en die was geweldig en sprak goed Engels. Ze hadden toch al bloed geprikt en de onderzoeken wezen uit dat hij een bacteriële infectie had die door het lichaam was gegaan. De uroloog vertelde me dat de situatie zeer ernstig was. Hij had een sepsis. De leukocytenwaarden waren extreem hoog. Ik vroeg hoe ernstig is het? Heel ernstig en we weten niet hoe dit afloopt. Ik vroeg kan hij morgen dan weer mee naar het hotel, tegen beter weten in. Nee mevrouw, hij zal nog even moeten blijven. Mag hij naar huis rijden? Absoluut niet. Hij moet met een ambulance naar Nederland, binnen drie dagen. Toen ik eindelijk bij mijn man mocht trof ik een doodzieke en verwarde man aan. Hij man lag op een brancard en zijn broek was nat van de urine. Ik heb toen van een ander bed papier gepakt en over hem heen gelegd, zo gênant! Hij moest veel drinken maar ondertussen waren we al twee uur verder en ik vroeg of hij wat te drinken kreeg? Na nog een keer vragen kreeg ik eindelijk een flesje water. Omdat hij diabetes heeft vroeg ik of hij hier iets te eten kreeg of dat ik daar zelf voor moet zorgen? Nee, dat doen wij. Hij kreeg twee pakjes crackers en een kopje thee. Het infuus was ondertussen leeg en niemand keek er naar om. Ik vroeg aan iemand “het infuus is leeg krijgt hij een nog een nieuwe? Hij moest immers veel drinken en de vaten moesten open blijven omdat hij intraveneus antibiotica kreeg. Om 16.00 uur moest de antibiotica intraveneus toegediend worden. Dit was om 16.15 uur nog niet gebeurd. Kom op, dacht ik, hij heeft een sepsis, die erg gevaarlijk is dus waarom niet gewoon doen wat je werk is? We werden genegeerd. Dus ik ging ernaar vragen .Om 16.30 uur kreeg hij eindelijk zijn antibiotica omdat ik zei: “nee het moet nu!” Ondertussen ging ik bellen met Eurocross. Heel moeilijk bereikbaar omdat het ziekenhuis dikke betonnen muren had en je naar buiten moest om te bellen. Eindelijk had ik ze te pakken en vertelde ik dat mijn man was opgenomen en dat hij binnen drie dagen terug moest met de ambulance naar Nederland. Het zou maandag worden in verband met het weekend en dat een ambulance uit Nederland moest komen. Maar maandag komt in orde. Ik kreeg snel een bericht dat het dossier nummer was 5586740 met de mededeling: “We streven ernaar u binnen 2 uur te beantwoorden”. Ik moest steeds van de afdeling af (gesloten afdeling) om te kijken of er gebeld was. Na drie uur ben ik weer zelf gaan bellen. Niemand belde terug. Dus ik weer bellen. Eindelijk contact. Ik heb hier het dossier. Het ligt bij mijn collega, ik verbind u door. Vervolgens werd de verbinding verbroken!? Weer op de kamer van mijn man durfde ik niet weg te gaan voordat alle medische behandelingen gedaan werden. Toen ik goed rond keek zag ik meerdere patiënten met een leeg infuus. Ik had niet de indruk dat iemand ook maar op het idee kwam om daar iets aan te doen. Ook hun familieleden werden weggestuurd. Ik moest ook weg maar ik dacht ik ga hier niet weg want ik heb er geen vertrouwen in dat men adequaat, laat staan met zorg behandeld werd. Nee ik liet mijn dierbare partner niet zo achter. Dus toen mij gezegd werd dat ik weg moest. Men sprak heel slecht Engels maar in snel Italiaans terwijl ze wapperde met haar handen deed de verpleegster zo van wegwezen, Dus trok ik mijn schouders op, ik begrijp je niet, pakte de rollator van mijn man draaide die naar mijn man en ging erop zitten pakte zijn hand en keek haar niet meer aan. Hij werd om 20.00 uur naar een kamertje gereden en aan een monitor gelegd. Ik heb hem geholpen zijn natte kleren uit de doen want er kwam niemand op het idee om hem te verschonen of te helpen. Zelf had hij dat gelukkig niet zo door. Ik besloot nu toen hij sliep en alles was geregeld naar het hotel terug te gaan. Vroeg aan degene die dienst had kan ik bellen hoe het met hem gaat want op zijn kamer heeft hij geen bereik. Nee was het antwoord u kunt morgen om 10.00 uur komen en toen liet ze me staan. Om 21.00 uur belde ik het hotel of ze een taxi voor me konden bestellen. Dan loop je het ziekenhuis uit door een doolhof van gangen om uiteindelijk bij de hoofdingang uit te komen. Je kon er wel uit maar dan niet meer terug. Dan sta je op straat en loopt midden in de nacht het ziekenhuis uit. Je weet bij God niet waar je bent, waar je hotel is. Je stapt in de taxi en gaat alleen het hotel in en dan voel je je zo machteloos, angstig, verdrietig en alleen. Niemand die iets vraagt. Eenmaal op mijn kamer. heb de kinderen gebeld en gezegd dat ik Eurocross had ingeschakeld voor het terugbrengen naar Nederland per brancard. Daar zeiden ze dat het maandag zou worden omdat er een weekend tussen zat. Ik dacht: hij moet hier zo snel mogelijk weg naar huis waar hij wel serieus behandeld wordt. Maar wat als de antibiotica niet aangeslagen is, wat dan als de kuur af is en hij weer zo ziek is? Ik begreep ook niet waarom ze in het ziekenhuis geen kweek hadden afgenomen. Ik heb er nog om gevraagd. Ze keken me aan alsof ik van mars kwam en ik dacht dan had je meteen de juiste antibiotica kunnen geven! Ik wist dat bij het hotel om het hoekje een Italiaans eettentje was. De keuken was wel dicht maar ik dacht ga toch even kijken of ik nog een aperol spritz kon drinken. Moet even afkicken. Dat ik de hele nacht niet heb geslapen spreekt voor zich. Donderdag 29 mei Ik besloot om 7.00 uur te gaan ontbijten want ik had de vorige dag ook niet gegeten en gedronken en wist niet hoe deze dag zou verlopen. Alhoewel ik pas om 10.00 uur in het ziekenhuis mocht komen bestelde ik om half 9 een taxi en belde gewoon aan bij de afdeling en voordat iemand iets kon zeggen liep ik door en wees naar de kamer van mijn man. Ik vond een ziek vogeltje. Ik ging weer bellen met Eurocross of ze al wat wisten. Nee, er werd aan gewerkt. Toen hij ‘s middags sliep ben ik gaan zoeken naar een winkel waar ik water en voeding kon vinden. Niemand gaf informatie en al gauw bleek dat het ziekenhuis in een buitenwijk lag. Ik zag een man met boodschappentassen en vroeg waar heeft u die gehaald. Hij legde mij uit hoe ik moest lopen en tot mijn verrassing was dat een Aldi. Ik had inmiddels 14.000 stappen gelopen en was oververmoeid en kapot. Later bleek dat in het ziekenhuis een koffieshop was waar je elke morgen koffie too go en croissantjes kon kopen. Waarom vertelden ze me dat niet, ik had daar immers naar gevraagd? In alle vertrouwen dat men achter de schermen aan het regelen was dat mijn man maandag naar huis kon op maandag heb ik deze dag niet meer gebeld. Hoe naïef! Ik had nog een ander probleem, onze boeking in het hotel liep af. Morgen moest ik van mijn kamer af en mijn man lag nog in het ziekenhuis. Dus vroeg ik toen ik ‘s avonds laat aankwam in het hotel of ik kon bij boeken. Nee werd gezegd, het hotel is vol en de auto moet uit de garage. Dat is ons beleid. Lichtelijk in paniek en het werd me ook te veel belde ik mijn kinderen. Nu vond ik het tijd om mijn kinderen in te schakelen. Met hulp voor twee vragen: Help ik moet het hotel uit en wordt papa wel vervoerd maandag naar Nederland? Mijn dochter belde meteen het hotel en vroeg kan ik morgen een kamer boeken en dat kon zonder problemen. Wat vreemd zei ze, mijn moeder zit bij jullie en heeft gevraagd of ze verlengen kon en hoe het dan mogelijk is dat ik wel een kamer kan boeken en mijn moeder van 76 met een doodzieke man op straat zet? Oke dan kon ik blijven. De volgende morgen heb ik naar de manager gevraagd en met hem afgesproken dat we per dag zouden kijken of ik nog kon blijven totdat hij naar Nederland werd vervoerd. Om 21.30 uur ben ik naar het Italiaans eettentje om de hoek Le Caprice gegaan. De keuken was wel dicht maar ik dacht ga toch even kijken of ik nog een aperol spritz kon drinken. Moet even afkicken. Daar waren ze heel leuk voor me. Ik was natuurlijk vanaf 12.00 uur in het ziekenhuis geweest en had nog niets gegeten of gedronken en was doodmoe en stond te trillen op mijn benen van de spanning. Hoe loopt dit af? De eigenaar vroeg gaat het wel ? Nee zei ik en begon mijn verhaal te vertellen en hij zei: “U hebt pech dit is het slechtste ziekenhuis in de omgeving!” Daar werd ik niet vrolijk van. Ik maak nog wel een pasta voor u. Zo lief. Ik bedankte hem en liep terug naar het hotel. Plotseling voelde ik een tik op mijn schouder. Ik ben Michel en als u mij nodig heeft kunt u altijd bellen al is het midden in de nacht. Dat deed me zo goed Eindelijk iemand in de buurt die ik kon vragen als de nood aan de man is. Dat ik de hele nacht niet heb geslapen spreekt voor zich. Vrijdag 30 mei Ik ging weer bellen met Eurocross. Zij vertelden mij dat ze niet meer mijn contactpersoon niet meer waren en het dossier hadden overgedragen aan de alarmcentrale van Sosinternationaal. Die is bereikbaar op +31206515153 Dossiernummer 32p251067837. Het was vrijdag dus ik was er niet gerust op. Ondertussen was mijn man was heel depressief en de omgeving en behandeling zo naargeestig alsof je in een bunker lag. Haal me hier weg zei hij. Ik overlegde met de arts en hij mocht mee naar het hotel. Echter als het minder ging meteen terug naar het ziekenhuis. Zaterdag 31 mei en zondag 1 juni Eerst een rustige dag met mijn man, wat eten en weer rusten. Mijn dochter nam het gebel van mij over en belde vanuit Nederland de alarmcentrale na ook bijna de hele dag proberen contact te krijgen en ook herhaaldelijk eruit gegooid worden werd ze heel boos toen de medewerker zei: “Ik verbind u door naar mijn collega. “Dat horen we al de hele tijd ik wil nu dat iemand naar dat dossier kijkt! Volgens een van uw collega’s zou hij maandag per ambulance terug naar Nederland vervoerd worden? Wat ze precies gezegd heeft weet ik niet maar als zij boos word en dan vaak juridische vaktermen gebruikt wordt ze wel ineens serieus genomen. De zondag ging voorbij. Mijn man werd helaas rond 16.00 weer opnieuw opgenomen in het ziekenhuis want het ging slechter met hem. Hij werd in de gang op een brancard gelegd door de ambulancedienst en die zeiden: “We hebben u aan gemeld”. en vervolgens was er om 20.00 uur nog niemand langsgekomen en ik zag dat latere opnames voorgingen (de gang was ondertussen zo goed als leeg). Toen kwam er eindelijk iemand langs en vroeg ik: “Zijn jullie ons vergeten? Tot 2 maal toe. Uiteindelijk werd er bloed geprikt en we moesten wachten op de uitslag of hij weer mee terug naar het hotel kon. Rond 23.00 uur ging ik vragen of de bloeduitslag al bekend was omdat als hij moest blijven ik wel voor 24.00 uur een taxi moest bestellen want na 24.00 uur rijden er geen taxi’s meer en hoe moest ik dan terug naar het hotel? En wat als mijn man na 24.00 toch terug mocht naar het hotel. Hoe gaat dat dan. Ik kreeg geen antwoord en legde nogmaals uit waarom ik het wilde weten. Madam had daar geen tijd voor en ze liet me gewoon staan. Ik ging dus maar snel een taxi bestellen en niet wetende hoe ernstig de situatie met mijn man was ging ik weg. Wat moest ik anders? Maandag 1 juni. Om 10.00 uur mocht mijn man naar het hotel omdat ik in het ziekenhuis gezegd had dat er werd geregeld dat hij vandaag naar Nederland ging. Niets was minder waar. Mijn dochter ging dus maar weer bellen en toen kreeg ze een goede medewerker aan de lijn. Ik zal zorgen dat dit dossier snel mogelijk bij de dokter op het bureau ligt. Dus er was helemaal niets mee gedaan vanaf het moment Sosinternational het had overgenomen, zo leek het tenminste. Nu werden we wel terug gebeld Het overleg liep via mijn dochter maar ik kreeg ook een telefoontje en werd geïnformeerd waar ze me bezig waren. Maandag 2 juni Ik had ondertussen bij de tweede opname en ontslag in de ontslagbrief gevraagd of mijn man met het vliegtuig terug mocht. Daar kreeg ik een bewijs van. Er moest nog dan wel een verpleegkundige mee. Ik ben medisch onderlegd en verpleegkundige dus dat hoefde uiteindelijk niet. Dan regelen wij dat hij woensdag terug kan. Mijn dochter heeft toen gezorgd dat de terugvlucht op dinsdag zou gebeuren. Dinsdag 3 juni We werden keurig om 14.00 uur door een taxi opgehaald en naar het vliegveld van Venetië gebracht. De terugweg was verder perfect geregeld. We kregen goede begeleiding Doodmoe en uitgeput arriveerden we om 21.30 op de Hogendijk waar onze dochter ons opwachtte. Woensdag 4 juni De huisdokter en specialist heeft de behandeling overgenomen. Er was nog een ander probleem. Hoe komt de auto terug naar Nederland? Als wij niet in het hotel logeerden mocht onze auto niet in hun garage blijven staan. Mijn man kon en mocht niet rijden van de artsen. Ik kon het niet. Ik heb wel een rijbewijs maar rijdt alleen in Zaandam. Daarnaast ben ikzelf twee keer op straat gevallen. De eerste keer in Antwerpen en de tweede keer in Frankrijk. Dat was telkens een grote klap. Ik kwam met mijn hoofd op de grond terecht. Door een dokter in Cogolin werd een lichte hersenschudding, een faciale beschadiging van de gezichtsspier, een gekneusde rib en linkerarm geconstateerd. Onverantwoord om te rijden. Goed dat ik dat niet gedaan heb. Want die black-outs komen door daling van mijn hartslag zoals later bleek. Maar goed wij de ANWB inschakelen. Vette pech. Wij halen alleen de auto op als de auto het niet doet. Niet als de bestuurder niet kan en mag rijden. Heel verbaasd waren wij. Als echtgenote kon ik niet alleen terugrijden. Er is heel veel tijd in gaan zitten waarom de ANWB deze auto niet ophaalde. Vroeger deden ze dat wel .Na heel veel zoeken blijkt dat de ANWB nu een reisverzekering heeft naast je abonnement en daar zit een aparte clausule in die je moet aanstrepen. Wij dachten omdat wij een doorlopende reisverzekering hadden bij ABNAMRO dat het daarin afgedekt zou zijn. Helaas niet. Wie verwacht nu dat dit drama zich afspeelt tijdens je vakantie? We zijn nu vanaf 2 juni thuis en onze auto staat nog steeds in voor het Base Hotel in Noventa di Piave. We hebben noodgedwongen zelf vanuit Nederland Logicx ingeschakeld die samenwerkt met de ANWB. Ook hier ging het mis. Het bedrijf dat ingeschakeld werd voor €.1.350,- beloofde normaal binnen 12 tot 14 werkdagen de wagen op te halen. Zij hadden blijkbaar problemen en ondanks beloften dat de auto op 1, 2 of 3 juli in Zaandam zou zijn klopt dat ook weer niet. Hij zou op 26 of 27 juni worden opgehaald maar op zondag 29 juni staat hij nog steeds bij het hotel.